تربیت هنری چیست و چرا مهم است؟

انسان موجودی است چند بعدی و انتظار می‌رود که نظام‌های تعلیم و تربیت به تبع ابعاد مختلف وجودی او به پرورش همه جانبه قابلیت‌ها و ظرفیت‌های انسان توجه داشته باشند. بدیهی است که پرورش هر یک از قوا و توانایی‌های موجود انسانی امکانات و فرصت‌هایی را برای فرد و جامعه فراهم می‌سازد و نتایج و تاثیراتی را در پی خواهد داشت. انسان تنها موجود در پهنه گیتی است که از موهبت و قدرت بیان زیبایی‌های هستی برخوردار است هنر جوشش طبیعی چشمه زلال احساس، عاطفه، تخیل و تجلی روح آدمی است. چشمه ساریست که پیوسته باید پاک و زلال باقی بماند، راهش گشوده شود و سرچشمه حیات بخش به کشتزارهای تشنه روح و روان جامعه رشد و طراوت ببخشد. انسان با هنر آرامش می‌گیرد و خواسته‌های والای خود را در هنر متجلی می‌بیند و بدین ترتیب در وی تحولی عمیق و آسمانی رخ می‌دهد (خیاطی، ۱۳۸۰).

هنر تجسم خلاقیت انسان و حس زیبایی‌شناختی اوست. هنر در پایدارترین و وسیع‌ترین جلوه‌های خود به آرمان‌ها، شناخت‌ها، احساس‌ها، مهارت‌ها و ارزش‌های ژرف و بنیادی نظر دارد که انسان با تکیه بر آن از علایق و شناخت‌های سطحی می‌گذرد. در واقع هنر تحول واقعی و اصیل انسان را که نتیجه روکردن آگاهانه و آزادانه وی به ارزش‌هاست امکان‌پذیر می‌سازد. آنچه که این تحول را ممکن و تسهیل می‌کند تربیت است، از این رو ما به تربیت هنری بشر بهتر به منظور پرورش انسان‌های کامل و رشد یافته یعنی شهروندانی که تمدن شایسته و مطلوبی را ارزش‌گذاری کنند نیازمندیم (فاولر، 198، ص.۶۲ به نقلز از مهرمحمدی و امینی، 1380). بستگی میان تربیت و هنر چندان است که حتی برخی از صاحب نظران معتقدند که پایه اصلی تربیت هنر است.

هنر اساس تربیت است. هنر عقل و احساس ما را متحد، تخیل ما را تحریک و محیط ما را دگرگون می‌کند. سال‌ها پس از آنکه دستاوردهای مادی فراموش می‌شوند هنر به منزله نماد نگرش‌های معنوی باقی می‌ماند. هنر از هر نظر شاهدی است بر جستجوی بشر برای به دست آوردن جاودانگی (،مایر ترجمه فیاض، ۱۳۷۴، ص. ۵۹۸ به نقل از مهرمحمدی و امینی، 1380 و رضایی، 1392).