ای همه دریا چه خواهی کرد؟ نَم؟
وی همه هستی چه جویی؟ عدم؟

کودکان معماران خودآموخته خلاق‌اند. آن‌ها پر از «امکان»های رشد و توسعه وجودی هستند که هنوز توسط تربیت تنگ‌نظرانه دچار آسیب نشده‌است. من فکر می‌کنم آموزش، آموختن و همراهی با کودکان، نوجوانان و جوانان است که ما را به شور زندگی، ایمان به انسان و امید به فردایی بهتر گره می‌زند. شاید بتوان تربیت را همچون سفری توصیف کرد که از خودشناسی و خودآفرینی آغاز شده و تا تغییر و زیبا کردن جهان امتداد می‌یابد؛ سفری از غار ناآگاهی ذهن تا روشنایی آفرینشگری. در این راه «هنر» ره توشه ماست.